Armando Marquez

16 mei 1924, El Paso, Texas, VS
Veteraan Amerikaanse Geallieerden Op 17 september 1944 gedropt op de Sonse heide
Drager van de Purple Heart Medal

“Vrijheid is om te koesteren.
Bewaak het en eer het.”

Voor de tweede maal in éénenzeventig jaar is Armando Marquez teruggekeerd naar Eindhoven, de stad die hij als 20-jarige Amerikaanse soldaat in september 1944 hielp bevrijden. ‘Ik verbaasde me erover hoe groot de stad is geworden. What a change! Niet de mensen, die zijn nog steeds even vriendelijk.’

Armando Marquez raakte twee keer gewond, bij de dropping in Normandië en bij het Duitse bombardement op Eindhoven van 19 september. ‘Wij stonden op wacht bij een van de bruggen in de stad -ik denk dat het de Dommel moet zijn geweest- toen wij werden geraakt. Sergeant Davidson was zwaar gewond. Een stuk van zijn schedel was weggeslagen.’

Davidson was bij bewustzijn en Marquez gaf hem morfine. ‘Maar hij zei dat hij geen pijn had. In plaats daarvan vroeg hij of ik iets voor hem wilde doen. Ik schrok, want ik dacht dat hij wilde dat ik hem doodschoot. Maar tot mijn opluchting vroeg hij alleen of ik de leiding over het peloton wilde overnemen.’

De volgende ochtend overleed Davidson.
Toch was dat niet zijn meest indrukwekkende ervaring. ‘Ik was uitgenodigd om te komen eten bij een jong stel met een baby. Het waren hele vriendelijke mensen. De volgende dag zag ik ze terug. Drie mannen droegen een deur waar hun lijken op lagen. Ze waren onder neerstortend puin bedolven. Ik heb veel dode soldaten gezien, maar dat maakte op mij niet zo’n indruk. Dit wel.’

Hijzelf was ook gewond geraakt bij het bombardement, aan hetzelfde been waaraan hij ook al in Normandië was getroffen. Omdat er gangreen dreigde, ging hij ziekenhuis-in, ziekenhuis-uit voor hij in november 1945 definitief afzwaaide.

Hij laat een foto zien uit 1942 van zijn compagnie in opleiding. Honderdvijftig man. ‘Ik ben de enige die nog leeft’, zegt hij. ‘Kijk’, en hij wijst een gezicht aan. ’Daar staat Davidson’.